Op 29 augustus gingen wij (Gijs, Loïs, Bodhi en Désirée) varen door tussenkomst van “Vaarkracht”, een organisatie die mensen die te maken hebben (gehad) met kanker, een vaartocht aanbiedt op een privéboot. Vele particuliere bootbezitters werken hier vrijwillig aan mee om (ex-) patiënten een geweldige vaardag te bezorgen.
Ik besloot mij aan te melden voor deze dag, nadat ik in februari 2020 werd geconfronteerd met borstkanker. Ons leven stond op dat moment stil en tegelijkertijd op z’n kop…
Na alle eerste onderzoeken, waar tussenin telkens 2 weken wachttijd zat op de uitslag, kwam corona en toen was het wéér heel anders in het ziekenhuis! Niemand wist wat hij kon verwachten, hoe we ons (als patiënten) moesten beschermen. In ons geval heb ik mijn zoon zelfs 2 weken bij zijn vaders nieuwe gezin laten bivakkeren, omdat het niet duidelijk was welke behandeling (chemo?) er zou volgen en of ik nu wel of niet tot een risicogroep behoorde… al met al een “emotional rollercoaster” die ik niemand toewens! We maakten totaal geen (vakantie-) plannen en vooral de mensen om mij heen hebben zich enorm zorgen gemaakt.
Daarom kwam het bericht dat we samen een dag mochten gaan varen als geroepen! Wij krijgen niet snel de kans om erop uit te gaan met een boot en iedereen op dezelfde dag bij elkaar krijgen is ook altijd een uitdaging… op een zaterdag was het zo ver: varen op de prachtige boot van Martin en zijn vrouw Rika! Wat een feest…
We werden zéér hartelijk ontvangen met koffie en gebak, door o.a. twee vrijwilligers van “VaarKracht” en konden niet geloven dat wij op zo’n ontzettend mooie boot (“Mam, gááf…!”) zouden gaan varen…
We stapten op in Spakenburg en mochten ter plekke onze bestemming uitkiezen: dat werd Harderwijk. Al varend door de sluis kwamen we aan en eenmaal in Harderwijk moest er natuurlijk óók een visje worden gegeten! Voor de jeugd was dit trouwens “één brug te ver”…
Op de terugweg naar Spakenburg mocht mijn zoon zelfstandig een klein motorbootje besturen en achter de boot aan varen! “Gaaf!” Ondanks dat we hem af en toe moesten binnen halen vanwege de regen, was dat voor hem een geweldige ervaring!
Natuurlijk, want je moeder zien vechten tegen kanker, dat zou geen enkel kind (ook al is hij nóg zo stoer!) moeten hoeven meemaken… Vergis je niet wat kanker doet met de naaste familie van een patiënt. Aan het eind van de dag weet je niet hoe je de gastheer en -vrouw moet bedanken voor de geweldige dag: even nergens aan hoeven denken, samen genieten met degenen die je het liefst zijn, dat is natuurlijk onbetaalbaar…
Lieve Martin en Rika, nogmaals 1000 maal dank voor de mooie dag die jullie ons gegeven hebben…
Doordat er bij mij telkens goed werd onderzocht wat de volgende stap moest zijn in de behandeling, gaat het inmiddels weer goed met mij. Wat een rijkdom, wat een geluk! Onderzoek mag nooit stoppen: daarom is het belangrijk dat er telkens geld voor wordt vrijgemaakt, zodat mensen (en hun gezinnen!) in dezelfde situatie als ik, dezelfde keuzes krijgen als die ik heb gehad! In deze week van het KWF wil ik daarvoor pleiten.
