Maandagmiddag 30 september. Ab, vrijwilliger bij VaarKracht stuurt mij een app: Appeltaart is klaar maar ik schat dat ik die zelf maar ga opeten als ik de weersvooruitzichten voor morgen bekijk. Veel wind en nattigheid” Ik kan hem begrijpen, buiten is het 14 graden, regent het en staat er een stevige wind. Ik raadpleeg buienradar en Windguru, mijn favoriete weersoftware en bel dat Ineke Gallé-Rovers waarmee ik, samen met haar man de volgende dag een boottocht gepland heb staan.
Als zij opneemt en ik haar uitleg dat de vooruitzichten voor de maandag iets gunstiger zijn met een temperatuur van 17 graden en een verwachte droge dag vanaf 11 uur, hoor ik in haar reactie de spirit die ik zo vaak tegenkom bij kankerpatiënten. “Natuurlijk gaan we, wij kunnen wel wat hebben hoor”. Ik laat Ab weten dat we hem de volgende ochtend graag zien komen met de appeltaart, waarop hij antwoord: “Dapper ! Tussen de buien door. Maar met een beetje geluk toch mooi”.
Die maandag ben ik al vroeg op de boot en terwijl de regen in stromen neerdaalt op het dak check ik nog even of alles in orde is om mijn gasten te ontvangen en ga ik koffie zetten.
Keurig op tijd melden Ab, Ineke en Geertjan zich in de jachthaven, en onder het genot van koffie en de zelfgebakken appeltaart van Ab maken we kennis met elkaar en vertelt Ineke over de door haar opgerichte stichting Care Bag en de inspanningen om daar bekendheid aan te geven. Dat brengt het gesprek ook op de onbekendheid van veel kankerpatiënten om via stichting VaarKracht een dagje lekker uit te waaien en even de dagelijkse beslommeringen te vergeten.
Daarna overleggen we waar we die dag gaan varen en Ineke en haar man zijn helemaal enthousiast als ik voorstel om per boot de stad ’s-Hertogenbosch te gaan verkennen. Beiden kennen de stad erg goed maar verheugen zich er op deze nu eens vanuit een ander perspectief te gaan zien.
Uitgezwaaid door Ab die helaas andere verplichtingen heeft en daardoor niet mee gaat, varen we met een rustige gangetje de haven uit, waarbij mijn gasten meteen opmerken dat ze nooit hebben geweten dat er vlak bij Den Bosch zo’n leuke haven lag. Via de Ertvelder plas wenden we de steven richting stad en varen we het riviertje de Aa op, dat ons om de binnenstad heen langs de oude stadswallen voert. Ineke en Geertjan maken elkaar voortdurend attent op herkenbare punten die ze nu op een totaal andere manier ervaren. Al snel haalt Geertjan zijn smartphone tevoorschijn om de ene foto na de andere te maken. Als we op de plas aankomen waar de Aa niet verder bevaarbaar is gaan we voor anker. Gezien het herfstweer heb ik besloten mijn gasten op een warme lunch te trakteren. Dat is bij nader inzien toch een riskante aangelegenheid, aangezien Geertjan horeca docent blijkt te zijn, maar als zie hoe ze beiden genieten en de bordjes na afloop helemaal leeggegeten zijn kan ik de exercitie als geslaagd bestempelen.
Later die dag vertellen ze dat ze elkaar nu vijf jaar kennen en dat die jaren als een ware rollercoaster zijn verlopen. Niet alleen is Ineke nu voor de tweede keer in gevecht met deze slopende ziekte, ook Geertjan heeft dit traject aan den lijve ervaren en werd daarna bovendien geconfronteerd met een hartinfarct. Maar daar is vandaag geen spoor van te ontdekken, integendeel, ik zie twee mensen die met volle teugen weten te genieten van alles.
Na de afwas wordt de motor weer gestart en het anker opgehaald en varen we terug naar Den Bosch waar we eerst de oude vissershaven bezoeken. Vooral Geertjan is erg enthousiast over de oude schepen die daar liggen en hij vertelt over zien voorliefde voor het varend erfgoed. Daarna bezoeken we via de Dommel de andere kant van de binnenstad en bewonderen we de prachtig uitgevoerde restauraties aan de oude stadwallen en de hieraan gelegen schitterende gebouwen. In een daarvan blijkt de vader van Geertjan jarenlang te hebben gewerkt. Ook wijst hij mij op de mogelijkheid om de prachtige stadstuin die gelegen is achter het Mariënburg complex te bezoeken, een tip die ik zeker zal onthouden.
Dan is het helaas tijd om terug te keren naar de haven, maar niet voordat we op de Ertvelder plas nog even rechtsom keren om vanaf dat punt een magnifiek uitzicht te hebben op de St. Jans kathedraal. In de haven aangekomen praten we nog even na onder het genot van een drankje en met de terugblik op een dag met nog onverwacht veel zon nemen we afscheid van elkaar. Ik denk met bewondering aan de positieve manier waarmee deze mensen in het leven staan en zich wellicht niet eens bewust waren dat ze mij een prachtige dag hebben bezorgd. De foto’s die ik de dag erna via de mail krijg toegestuurd geven nog een extra glans aan de herinnering. Cees, schipper
